تقریبا ده سال پیش در چنین روزهایی جامعه کتابداری ایران، استاد فرزانه ای را از دست داد که در روش و منش، کم نظیر بود. استادی که دانشجویان دهه شصت و هفتاد همواره با نیکی و شادی از او یاد می کنند. استادی که حتی بدبین ترین دانشجویان به رشته را به آن علاقه مند می ساخت و هرگز قدمی از راه تعلیم توام با لبخندش دور نمیشد. سر کلاسش احساس خستگی نمی کردیم به کنار، همواره مشوق دانشجویان در انجام فعالیتهای علمی مدنی بود. رفتنش ناگهانی، غافلگیرکننده و حیرت آور بود. روحش شاد، یادش گرامی و راهش پاینده.