اخيرا وب سايتي با هدف آموزشي ايجاد شده است با نشاني  www.rarebookroom.org بيش از ۴۰۰ كتاب بسيار قديمي و كمياب از دانشمندان و عالماني مانند كپرنيك، گاليله، داروين، اينشتين و نظاير آن موجود در كتابخانه هاي بزرگ دنيا از طريق اين وب سايت قابل جستجو و دسترسي است. در واقع عكس هايي از اين كتاب ها با وضوح بسيار بالا تهيه شده است. جستجوي اين نسخه هاي قديمي و كمياب به سه راه امكان پذير است: بر اساس موضوع، بر اساس نويسنده و جستجو در نام كتابخانه ها. حتما به اين وب سايت سري بزنيد و در مجموعه كتاب هاي آن بررسي و تعمق كنيد. وب سايت بسيار جالب است و با ساختاري مناسب طراحي شده و فكر مي كنم كاربران پروپاقرصي هم پيدا كند.  اين هم لوگوي اين وب سايت :

حال بعد از اين معرفي و كندو كاو، مثل اكثر اوقات كه عادت داريم هر چيزي كه آن سوي عالم اتفاق مي افتد فورا در اين سوي عالم هم نمونه اي از آن داشته باشيم ، اين سوال به ذهنم رسيد كه آيا ما نمي توانيم مشابه چنين اقداماتي انجام دهيم؟  آيا همه منابع در كتابخانه ها و مراكز اطلاع رساني ما بايد حبس باشد؟ تمام قوا و نيرو و فكر خود را به كار مي بريم تا آيين نامه هايي تهيه كنيم كه حبس منابع و اطلاعات را به نوعي تشويق كنيم. "اشتراك منابع" يا  "دسترسي آزاد به اطلاعات" را بي معنا دوست داريم تكرار كنيم و مي خوانيم و در همايش ها براي يكديگرتوضيح مي دهيم  و مقاله مي نويسيم و مي نويسيم و ترجمه مي كنيم و پشت تريبون مي رويم و با صداي بلند و رسا انواع طرح و پروژه و گزارش را در اين زمينه ارائه مي دهيم و اما.....  

در جايي خواندم كه آن باش  که هستی  و آن شو  که توان بودنت هست.