دیشب در برنامه صد فیلم تلویزیون، یکی از برجسته ترین آثار سینمایی کلینت استیوود، به نمایش درآمد. کار خون، برای کسانی که عاشق سینمای پلیسی-معمایی هستند از بهترین ها است. اما از جذابیتهای سینمایی فیلم که بگذریم، بایستی نکته ای را یادآور شوم که مطمئنم دوستان کتابدار ما هم که فیلم را دیده اند، آن را فراموش نکرده اند. صحنه ای که کلینت استیوود برای جستجوی اطلاعات مورد نظرش راهی کتابخانه ای عمومی می شود و با استفاده از رایانه ای در آن محل، به جستجو می پردازد. این صحنه برای هر بیینده یا فرد عادی ممکن است آنچنان عادی و طبیعی و یا بی اهمیت باشد که اصلا اشاره ای به آن ضروری نیاید. اما برای دو نفر باید مهم باشد: یکی کارگردان فیلم و دیگری کتابدار. برای کارگردان فهیمی مانند استیوود، لوکیشن صحنه باید با سکانس صحنه سازگار باشد، یعنی اگر سکانس مربوط به یافتن اطلاعاتی برای کشف واقعیتی است، آن محل غیر از کتابخانه نیست. بر همین اساس است که کارگردان زحمت رفت و آمد را بر خود و تیم فیلمسازش متقبل می شود و خود را موظف به حضور در کتابخانه ای برای به تصویر کشیدن آن سکانس می داند. چه حتی این صحنه ۱۰ ثانیه هم به طول نینجامد. دقیقا همانی که در فیلم کار خون به تصویر کشیده شده است. زیرا برای استیوود و امثال او، این واقعیت پذیرفته شده است که اطلاعات هم مانند پول، غذا، اسلحه، و شنا محلی دارد. و آن محل کتابخانه است نه جای دیگر. حتی اگر کتاب نباشد و گرنه چه ایرادی داشت اگر استیوود، از اداره پلیس، یا کافی نت، یا هر جای دیگر به پایگاه اطلاعاتی متصل میشد و از آنجا در منابع آن جستجوی می کرد.

برای کتابدار هم باید مهم باشد، زیرا می پذیرد که واقعا هر فردی به اطلاعات نیاز دارد و اطلاعات مستند، معتبر و با ارزش، در کتابخانه یافت می شود و کتابخانه نیز، نهادی ضروری برای اجتماع است و برای برآوردن نیازی، خلق شده است./

مطالب مرتبط:

- کتابداری در هنر هفتم