جناب آقای زره ساز در مطلب انجمن کتابداری و غفلت از اصل منفعت طلبی به نکته ظریفی اشاره کرده اند که باعث واکنش برخی دیگر از دوستان شده است. آقای زره ساز پرسیده اند که اساسا عضویت برای انجمن برای افراد چه منفعتی دارد؟ 
من سوال کتابگذار اعظم را این گونه می پرسم: کسانی که انجمن را تاسیس کردند و بعدها در تثبیت آن کوشیدند و از جان مایه گذاشتند به چه منفعتی رسیدند که این کارها را انجام دادند؟ پاسخ من این است:  این افراد از همان منافعی محروم بودند که دیگران در صورت مشارکت از آن بی نصیب می مانند. این فقدان منفعت استثنا ندارد. پس آیا وقت اضافی دارند؟ 
پاسخ من این است: منفعت این افراد با منافع کتابداری ایران پیوند خورده است. این افراد دغدغه دارند و به ارتقای کتابداری ایران می اندیشند. آنها دغدغه ایجاد فضایی مشترک برای کتابداران دارند.
فعالیت در انجمن  به نظر من منفعتی بیش از این  ندارد که روحیه کار جمعی کردن (=فداکاری) را ارضا کند و البته بر تجربه کار جمعی و علم آدمی هم تا حدی بیفزاید. فکر می کنید خود من که از سال 80 تا الان جسته و گریخته با انجمن همکاری کرده ام ( و در دوران دانشجویی ام که جلسات انجمن در ساختمان جدید کتابخانه ملی نبود) و مسئولیت خرید ساندیس و کیک برای آنتراکت را به عهده می گرفتم چه چشم داشتی داشتم؟ یا وقتی در پی تاسیس انجمن کتابداری دانشگاه تهران افتادم و برای آن وقت گذاشتم؟ (که شاید اگر کمی برای آزمون فوق لیسانس وقت می گذاشتم حداقل دانشگاه سراسری قبول می شدم؟)
اما در نهایت من به حرف آقای زره ساز مهر تائید می زنم. تا زمانی که انجمن ها (بخوانید جامعه مدنی) آن چنان قدرتمند نشوند که بتوانند از منافع اعضای خود حمایت کنند تنها جمع معدود فداکاران (و البته گاهی هم کسانی از سر جاه طلبی و کسب شهرت و سنگین کردن رزومه کاری) در انجمن ها باقی می مانند و اکثریت منفعت طلب (این واژه را در مفهوم منفی برداشت نکنید) از انجمن دور می مانند.
و در آخر: این جامعه مدنی ایده آل در جامعه پدید نخواهد آمد مگر با همین تلاش های انجام شده در انجمن، همین بحث ها و همین فداکاری ها و همین از جان مایه گذاشتن ها. بزرگترین قله ها با قدم های کوچک نخست فتح شده اند.
انجمن شمعی در تاریکی است. اگر در جان خود شعله ای می بینید، بر نور آن بیفزایید.
نیز نگاه کنید به : نامزدهای جوان در انتخابات انجمن کتابداری و اطلاع رسانی ایران